Gorges de Trévans

Om 8u ging de wekker af.  Wim nam Lotte nog even bij ons in bed.  Haar grote pretoogjes blonken al in het donker van de kapoenenstreken.  Na het ontbijt konden we op een schappelijk uur beginnen aan de avontuurlijke rit naar het beginpunt van onze wandeling in Trévans.

We hobbelden naar de toegangspoort en draaiden linksaf, in de richting van Majastre.  Het was een héél avontuurlijke rit. "Formation de trous" leek wel een mop.  Aan de kant van de weg zagen we maretak en nesten van processierupsen (zo bleek later) in de dennenbomen, maar we moesten de weg goed in de gaten houden om putten en dikke stenen te kunnen vermijden.  Gelukkig viel het qua tegenliggers wel mee, maar het duurde toch anderhalf uur eer we de parking aan de kant van de weg bereikten.

We trokken onze zware wandelschoenen aan, hesen Lotte in de rugzak en we konden vertrekken.  Al snel ging het brede pad over in een smal paadje dat door de "gorges" slingerde.  Het zonnetje deed wel deugd na de voorbije grijze dagen in België en al snel volstond een T-shirt.

We liepen we even verkeerd, door dicht struikgewas, maar gelukkig vonden we het gele pad al snel terug.  Langs weerskanten van het pad stond er veel tijm (en hier en daar wat lavendel) en tussen de hopen stenen zochten we (tevergeefs?) naar fossielen.

Tegen de middag hielden we pauze in de "Jardin de Valbonnette" om ons picknickdekentje uit te spreiden en wat te eten.  Daarna passeerden we langs het gehucht Valbonnette, twee huizen en een bakkerij (uit de 17e eeuw).

Aan de splitsing verderop besloten we om niet gewoon door te steken naar de parking maar verder te klimmen naar het hoogste punt (al waren we omi daar wel even kwijt).

Tijdens de afdaling ging het nog even over een breed pad, langs het "Château de Trévans" (dat viel toch een beetje tegen).  Daarna doken we het bos in voor de laatste kilometers.  Zoveel paddenstoelen!  Er lagen ook heel veel "bollekes" van de galwesp op het pad.

Het begon ineens wel heel fel te dalen (omi kreeg er zelfs pijn van aan haar tenen) en we kregen de auto in het vizier.  Daar konden we na vijf uur onze voeten uit onze schoenen bevrijden, een wafel eten,... en aan onze terugtocht beginnen.

Deze keer reden we over de Col Saint-Jurs, maar het pad was (zo mogelijk) nog slechter dan vanmorgen.  Het water spatte hoog op toen we door de plassen reden (dus het venster mocht niet te ver open).

Even na 18u waren we terug in L'Enchastre.  We hadden nog net de tijd om te douchen voor het aperitief.  Lotte had onderweg al een paar keer "aperitief" gezegd, dus ze was ook blij dat we er waren.

Laetitia had alweer een lekker maaltje bereid.  We staken Lotte nog voor de kaasschotel in bed, want ze was echt uitgeput.  Tegen 23u gingen wij ook slapen.