Sanddalen (regendag)

We waren alledrie blijkbaar heel moe, want het was al bijna half tien toen ons vrolijke wekkertje begon rond te springen in haar bedje. Dat had ons wel deugd gedaan en bovendien was het druilerig weer, dus we moesten geen spijt hebben dat we hadden geslapen i.p.v. avonturen te beleven. De rest van de voormiddag spendeerden we aan een uitgebreid ochtendritueel: Lotte op het potje en dan in bad, samen spelen,...

Ik stelde voor om in de namiddag naar Sanddalen te rijden om daar mooie stenen te gaan zoeken, zoals ons reisgidjes suggereerde. Binnenzitten gaat ook maar vervelen en een lange wandeling maken was ook niet echt een optie. Niet dat we zouden smelten van de regen, maar er zijn plezantere dingen...

Het laatste stuk naar Sanddalen (7km) was een tolweg, maar het was toch het slechtste baantje tot nu toe, zij het niet het spannendste. Bij het hekken (waar de tolweg begin), werd ik (na het betalen) aangesproken door een Hollander, die dolblij was dat we geld konden wisselen zodat hij gepast geld in een envelopje kon steken om mee te betalen. “Jullie gaan zeker ook naar de kinderboerderij?” vroeg hij. Ik durfde nauwelijks te zeggen dat wij eigenlijk stenen kwamen zoeken (die gekke Belgen!)... tot zijn kinderboerderij – ocharme – slechts twee geiten, 7 paarden en 6 koeien bleek te tellen... Nu, stenen hebben we ook niet gezocht. We vroegen ons alleen af waarom dat in ons reisgidje stond, net zoals die Hollanders zich afvroegen waarom die kinderboerderij zo het aanprijzen waard was geweest.

Onderweg naar onze hut stopten we nog even in de winkel, zodat we ons weer konden opwarmen met warme chocomelk. In de namiddag speelden we met Lotte en lazen we nog wat. Niet lang na het avondeten staken we onze kleine meid in bed en keken we nog naar een filmpje alvorens zelf ook te gaan slapen.