Roosbeek - Kiel
Om 3u ging de wekker af en was het eindelijk tijd om echt aan de vakantie te beginnen. We stonden op, maakten ons gereed en pakten al zoveel mogelijk last minute spulletjes in vooraleer we Lotte uit haar bedje gingen halen. Die werd even vrolijk als anders wakker (ook al was het midden in de nacht) en dronk enthousiast haar flesje leeg, zodat we tegen tien voor vier konden vertrekken. De buitentemperatuur: 21°C, echt T-shirtweer!
Even nadat we de grens met Nederland waren overgestoken, zijn Lotte en ik ingedommeld. Toen ik wakker werd, waren de borden met Nederlandse plaatsnamen al ingeruild voor hun Duitse tegenhangers.
Onderweg stopten we twee keer om te eten: quiche en lamscouscous die ik gisterenavond nog had gemaakt, terwijl Wim het gras aan het afrijden was.
Even voor Osnabrück ontdekten we trouwens dat "Lotte" ook een plaatsnaam is. Veel regen en bliksem ook onderweg. Wegenwerken begonnen pas toen Wim had opgemerkt dat het toch goed meeviel qua werken.
Om 11u35 kwamen we aan op de Norwegenkai in Kiel, waar een enorme boot, een drijvend flatgebouw als het ware, voor ons opdoemde. Hoewel we ruimschoots op tijd waren, stond er wel al een behoorlijke rij auto's aan de incheckbalie, maar iedereen was ontspannen (want in vakantiesfeer), dus er werd niet getoeterd of gedrongen.
Na een dik halfuur schoven we dan toch voorbij de incheckbalie, waar we een papier kregen voor achter de voorruit en drie sleutels voor onze kajuit. Daarna moesten we gaan aanschuiven in de linkerrij (we stonden natuurlijk helemaal rechts), waar we nog een halfuur moesten blijven staan, alvorens we de boot mochten oprijden.
Het was nogal smal in het autodek om overal zomaar tusssendoor te geraken en we moesten heel dicht bij elkaar parkeren, dus je moest echt oppassen met het openzwaaien van de deuren. Nog even inprenten waar onze auto stond, de essentiële spullen eruit halen en we konden op zoek naar onze kajuit. Die vonden we terug in één van de vele smalle gangen met heel veel deurtjes. Dat gaf me wel even een bevangen gevoel, maar dat ging gelukkig snel voorbij. We zetten onze spullen neer en haastten ons naar het zonnedek, vijf verdiepingen hoger.
In het zonnetje keken we hoe vanaf 14u het landschap aan ons voorbij gleed. Beweging voelden we niet. We bleven een hele tijd kijken tot het land zo goed als uit het zicht was. Daarna gingen we in de "winkelstraat" een boekje kopen over de Kleine Trol voor Lotte (en ook een beetje voor onszelf).
In onze kajuit aten we en rustten we wat en hielden we op tv in de gaten waar het schip zich bevond, want we wilden de Storebælt zeker niet missen. De 18km lange verbinding (bestaande uit twee bruggen en een tussenliggend eiland) zouden we rond 18u15 bereiken. En het was het waard om daarvoor de felle wind op het zonnedek te trotseren. Maar de schepen mogen echt niet meer veel groter worden gemaakt.
Toen de brug uit het zicht verdween, gingen we terug naar onze kajuit. Ook al was het amper 19u, toch gingen we gelijk met Lotte op stok (al was er nog wel veel lawaai). Zij werd voor het eerst in een groot bed gelegd, maar veel protest kwam er niet.
Even nadat we de grens met Nederland waren overgestoken, zijn Lotte en ik ingedommeld. Toen ik wakker werd, waren de borden met Nederlandse plaatsnamen al ingeruild voor hun Duitse tegenhangers.
Onderweg stopten we twee keer om te eten: quiche en lamscouscous die ik gisterenavond nog had gemaakt, terwijl Wim het gras aan het afrijden was.
Even voor Osnabrück ontdekten we trouwens dat "Lotte" ook een plaatsnaam is. Veel regen en bliksem ook onderweg. Wegenwerken begonnen pas toen Wim had opgemerkt dat het toch goed meeviel qua werken.
Om 11u35 kwamen we aan op de Norwegenkai in Kiel, waar een enorme boot, een drijvend flatgebouw als het ware, voor ons opdoemde. Hoewel we ruimschoots op tijd waren, stond er wel al een behoorlijke rij auto's aan de incheckbalie, maar iedereen was ontspannen (want in vakantiesfeer), dus er werd niet getoeterd of gedrongen.
Na een dik halfuur schoven we dan toch voorbij de incheckbalie, waar we een papier kregen voor achter de voorruit en drie sleutels voor onze kajuit. Daarna moesten we gaan aanschuiven in de linkerrij (we stonden natuurlijk helemaal rechts), waar we nog een halfuur moesten blijven staan, alvorens we de boot mochten oprijden.
Het was nogal smal in het autodek om overal zomaar tusssendoor te geraken en we moesten heel dicht bij elkaar parkeren, dus je moest echt oppassen met het openzwaaien van de deuren. Nog even inprenten waar onze auto stond, de essentiële spullen eruit halen en we konden op zoek naar onze kajuit. Die vonden we terug in één van de vele smalle gangen met heel veel deurtjes. Dat gaf me wel even een bevangen gevoel, maar dat ging gelukkig snel voorbij. We zetten onze spullen neer en haastten ons naar het zonnedek, vijf verdiepingen hoger.
In het zonnetje keken we hoe vanaf 14u het landschap aan ons voorbij gleed. Beweging voelden we niet. We bleven een hele tijd kijken tot het land zo goed als uit het zicht was. Daarna gingen we in de "winkelstraat" een boekje kopen over de Kleine Trol voor Lotte (en ook een beetje voor onszelf).
In onze kajuit aten we en rustten we wat en hielden we op tv in de gaten waar het schip zich bevond, want we wilden de Storebælt zeker niet missen. De 18km lange verbinding (bestaande uit twee bruggen en een tussenliggend eiland) zouden we rond 18u15 bereiken. En het was het waard om daarvoor de felle wind op het zonnedek te trotseren. Maar de schepen mogen echt niet meer veel groter worden gemaakt.
Toen de brug uit het zicht verdween, gingen we terug naar onze kajuit. Ook al was het amper 19u, toch gingen we gelijk met Lotte op stok (al was er nog wel veel lawaai). Zij werd voor het eerst in een groot bed gelegd, maar veel protest kwam er niet.
Reacties
Een reactie posten